Праект партала
Густ
01.07.2018 / 12:24
Кінапрадзюсарка Воля Чайкоўская пра трылінгвізм, рэчы і самае каштоўнае ў жыцці8

У нашай штотыднёвай рубрыцы «Пяць рэчаў» расказваем пра тое, што з’яўляецца важнай часткай жыцця розных беларусаў. Сёння пра свае рэчы-сімвалы нам расказвае паэтка, прадзюсарка, дырэктарка і заснавальніца фестывалю кіно Паўночных і Балтыйскіх краін «Паўночнае ззянне» Воля Чайкоўская.

— Упершыню я трапіла ў скандынаўскія краіны ў 2014 годзе. Яшчэ тады адчула, што ў гэтых мясцінах мне нібыта вальней дыхаецца. Павага да іншага, тактоўнасць адчуваюцца там ва ўсёй камунікацыі. Акрамя гэтага, мне як творчаму чалавеку там камфортна ў плане разнастайнасці і выбару: там больш галерэй, мастацкіх практык і магчымасцяў для развіцця ў галіне культуры і кіно.

Я вельмі радая, што сёння ў мяне гарманічна атрымліваецца спалучаць досвед і кінавытворцы, і жанчыны, якая дае людзям пляцоўку для дэманстрацыі гатовага прадукту. Памятаю, у студэнцтве людзі больш сталага ўзросту раілі хутчэй зрабіць свой выбар і займацца нечым адным. Я згодная, што фокус на чымсьці канкрэтным — гэта вельмі класна, але што мне перашкаджае трымаць яго адразу на двух кірунках?

Калі я рабіла першы кінафестываль «Паўночнае ззянне», то не ведала, што ён стане штогадовым. Не здагадвалася, што з гэтага выйдзе. Але мы ўпэўнена нарошчваем масу, кантакты і магчымасці. Наступны год для фэсту будзе юбілейным (5-годдзе), і планы ў мяне глабальныя.

Летам фестываль набыў форму кінашколы, дзе ў свабодным фармаце я распавядаю пра рэжысёраў, кірункі, жанры, віды, метады, як рабіць і глядзець кіно, ці варта арыентавацца на рэйтынгі на Кінапошуку ды IMDB і гэтак далей. Дзялюся сваімі ведамі па прамоцыі і прадзюсіраванні дакументальнага кіно. У пэўны момант адчула патрэбу перадаваць веды іншым. Я веру ў добрую каманду і плённае, доўгатэрміновае партнёрства. Таму зацікаўленая дзяліцца тым, чаму навучылася.

У дадзены момант я прадзюсірую некалькі праектаў. Два з іх цяпер на стадыі пост-прадакшн. Першы — рэжысёра Максіма Шведа з рабочай назвай «Мастацтва ЖЭС-арту» пра феномен фупрыматызму, які ствараецца супрацоўнікамі беларускіх ЖЭСаў, калі яны замалёўваюць розныя малюнкі, тэгі, графіці. Другі праект — «Бабуля і мора перамен», рэжысёра Сашы Міхалковіча. Гэта сямейная сага на фоне геапалітычнага канфлікту, якую мы здымалі ва Украіне.

У мяне ў прынцыпе існуе набор тэм, якія мне заўсёды цікавыя: гендар, самавызначэнне, ідэнтычнасць, новы нацыяналізм, нейкія культурныя эксперыменты, сацыяльныя пераўтварэнні… Калі брацца за кіно, то за такое (прынамсі на дадзеным этапе свайго светабачання ў мяне такія прэферэнцыі).

Што тычыцца рэчаў, то абраць самыя важныя было няпроста. Я не «рэчыстка», не захапляюся рэчамі самімі па сабе. Таму я паспрабавала падабраць рэчы-сімвалы, якія ахопліваюць нейкія экзістэнцыяльныя паняткі, нешта, да чаго я не абыякавая.

Цацка, зробленая непальскімі жанчынамі

Гэта цацка дацкага брэнда Menu, які падтрымаў працу непальскіх жанчын. Там жанчыны моцна дыскрымінуюцца і іх праца не цэніцца, хаця яны шмат робяць рукамі.

Дацкі брэнд прадае цацкі, зробленыя непальскімі жанчынамі, такая праца каштуе каля 50 еўра, а выручка з продажаў ідзе менавіта майстрыхам.

Я заўсёды любіла мяккія цацкі — яны для мяне пра цеплыню, таму мне дарылі іх і сябры, і хлопцы ўжо ў дарослым узросце. Цацкам я заўсёды давала мянушкі: мядзведзь Амлет, заяц Шпінат, папугай Вуду-птушка.

Канкрэтна гэты мядзведзь на фота безаблічны і мянушкі не мае. Але я яго вельмі люблю, кладу яго з сабой у чамадан, калі збіраюся ў вандроўку. А яшчэ ён падабаецца маёй котцы: яна любіць з ім гуляцца, і каб яна моцна не драла мядзведзя, я часам абліваю яго эфірным алеем з мелісай.

Кніга. Эсэ Бродскага

Я вельмі люблю Бродскага, і гэтая кніжка — як сімвал майго захаплення літаратурай у тым сэнсе, што я яе яшчэ і сама ствараю, не толькі чытаю.

У дадзены момант я рыхтую трэці зборнік, першыя рукапісы для якога былі створаныя яшчэ ў 2016 годзе. Цяпер усё гатова, засталося толькі вызначыцца з дызайнам і абраць выдаўца. Пасля я думаю запусціць краўдфандынг.

Канкрэтна гэтая кніжка не вершы. Гэта эсэ пра Венецыю, арыгінал якога пісаўся на ангельскай мове. Ёсць тут і рускамоўны аўтапераклад. Для мяне важны момант білінгвізму, што тут прысутнічае, таму што гэта вельмі шмат пра тую сітуацыю, у якой мы жывем у Беларусі. А для мяне нават і трылінгвізму, таму што ў мяне шмат камунікацыі на ангельскай.

Памятаю, калі вучылася ў 8-м класе і пасля алімпіяды па беларускай мове перайшла на яе цалкам (на ўсю школу ў Віцебску, дзе я вучылася, нас такіх было дзве дзяўчыны), настаўніца рускай мовы распавяла мне пра сваю сяброўку з Лондана, якая таксама размаўляе па-беларуску, але лёгка пераключаецца на любую іншую з ёй вядомых. Для мяне на той момант гэта было нерэальна: як толькі стала размаўляць па-беларуску, нібыта забыла ўсе рускія словы. Сёння я магу лёгка пераключацца і на рускую, і на ангельскую — і гэта крута.

Кінахлапушка і «Паўночнае ззянне»

З гэтымі рэчамі ўсё відавочна. Яны пра тое, чым я жыву і чым займаюся. Хлапушку падарылі сябры, на ёй напісаная назва маёй кампаніі Volia Films. Цяпер толькі засталося займець крэсла з вялікім надпісам: ПРАДЗЮСАРКА. Як бываюць на буйных здымачных пляцоўках. А «Паўночнае ззянне» — гэта далёка не рэч, канечне, але важная частка майго жыцця, мой праект, які з’яўляецца больш неабдымным і важкім, чым любыя матэрыяльныя рэчы.

Гадзіннік

Гадзіннік Marc Jacobs — адзін з трох, што ў мяне ёсць. Ён скарыў сваёй лаканічнасцю і дыспрапорцыяй: такі вось вялікі экран і побач тонкі ланцужок.

Гадзіннікамі я карыстаюся пастаянна, бо стараюся правільна размяркоўваць свой час. Не заўсёды атрымліваецца, але я над гэтым працую.

На мой погляд, час — адна з самых каштоўных рэчаў у нашым жыцці. Ён нікога не чакае. Але адчуванне, што з узростам я станаўлюся толькі лепш — вельмі прыемнае. Толькі з часам, пераадольваючы розныя жыццёвыя перашкоды, праходзячы праз самы розны досвед, мы знаходзім шлях да саміх сябе, становімся сабой.

Калі я вучылася на журфаку, то выглядала як сапраўдная хіпі: фенечкі на адной руцэ і другой, амаль да локця, пацеркі… Цяпер мне больш па душы мінімалізм: на маім целе заўсёды прысутнічаюць толькі гадзіннік, завушніцы, бранзалет.

Макбук

Я набыла яго ў 2015 годзе пасля таго, як зразумела, што працаваць на старым лэптопе больш проста немагчыма. Сваіх грошай у мяне на той момант на новы ноўт не хапала, я іх пазычала.

Я лічу, класны, эфектыўны камп — гэта адна з самых добрых інвестыцый для працоўнага чалавека. Для мяне камп’ютар і зручнасць працы — гэта вельмі важна. Там унутры ўсё — і дзённікі, і вершы, і працоўная інфармацыя, і мантажныя праграмы…

Кацярына Карпіцкая, фота Волі Афіцэравай

каментаваць

Націсканьне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні

СПЕЦПРАЕКТ2 матэрыяла Шура-бура