Проект портала
Тонус
28.11.2017 / 14:15
«Когда еще будет возможность лежать и плакать?» Продолжение «сериала» из психушки3

Публикуем предпоследнюю часть дневника журналистки Марины Веселухи о нахождении в закрытом женском отделении психиатрической клиники.

Марына Весялуха.

Каб быць у тэме, спачатку нагадайце сабе, што адбывалася ў папярэдніх частках:

Сёння ў крыле, дзе 6-7-я палаты, была Варфаламееўская ноч. Адна бабка ўвесь час крычала, яе змясцілі ў адзіночны бокс і прывязалі. Выклікалі неўролага, аказалася: ціск 180. У нас таксама ноч была не з самых спакойных: Лена ў сваім рэпертуары. З праклёнамі і біццём некага нябачнага.

***

— Весялуха! У першую працэдурную!

— Што, аналізы?

У мяне зноў бралі кроў з вены. Ніхто нічога не тлумачыць, проста праходжу тэсты. І ўсё. Ад гэтага яшчэ горш становіцца. На вуліцы вельмі хутка святлее, але мне туды нельга.

***

— Люда, не плачце. Будзеце плакаць — у 6-ю перавядзём.

***

Тут яшчэ ляжыць Ліда з маніякальна-дэпрэсіўным сіндромам. У час абвастрэння яна выбегла на дарогу, кідалася пад машыну і нешта няўцямнае крычала. Да нас яе прывезла міліцыя і хуткая дапамога. Але Ліда не сумуе, ведае тут увесь персанал і пастаянных пацыентаў. Не перажывае, бо трапіла ў аддзяленне ўжо раз 15-ы.

***

Віктараўна — акуратная бабулька гадоў 80-ці — раніцай плакала, што пра яе ўсе забыліся, яна засталася адна, без дома і грошай. Учора з гонарам расказвала, як добра ёй на старасці жывецца: сын з жонкай будуюць дом у Гродне, дзе ў яе будзе асобны пакой. А сёння: сын прадаў яе кватэру ў райцэнтры, пенсію на сябе аформіў, а ёй няма куды ісці, колькі тут ляжыць — не памятае. Бялізну — скралі, добрае адзенне — скралі: «Шкада, што ў бальніцу самае лепшае ўзяла. Гэтая Светка, што да мяне ўсё заходзіць, нячыстая на руку». Дзе жыве сын — не памятае. Як яму патэлефанаваць — не памятае. Плача да істэрыкі. Прашу медсястру паклікаць да яе доктара і папрасіць патэлефанаваць сыну. Праз некалькі гадзін, пасля гутаркі з псіхатэрапеўтам, заходжу зноў. Яна задаволеная есць хатнія сырнікі і мяне радасна частуе. Прыходзіла ўнучка Танечка, прынесла паесці. Сын заняты, многа працаваў апошнія дні, але ўвечары прыйдзе.

***

Сёння ўпершыню пагутарыла з псіхатэрапеўтам. Раз 15-ы расказвала ўсю сваю гісторыю. Я ўжо жывенькая і ў добрым настроі. Таму расказваю хутка і з усмешкай. Амаль маналагічнае выказванне.

— Чаму вы ўсміхаецеся, калі кажаце такія сумныя рэчы? Мне вось сумна.

— А я павінна ляжаць і плакаць?

— Калі яшчэ вам надарыцца такая магчымасць?

З рэзалюцыяй: у мяне праблемы з эмоцыямі і пачуццямі сыходу.

***

Сёння ўсе гутараць толькі пра прафесарскі агляд. Да нас у аддзяленне заўтра прыйдзе дацэнт з універсітэта і будзе кансультаваць тых, каго рыхтуюць да выпіскі і ў каго спрэчны дыягназ. Я ў спісе. Спадзяюся, выставіць канчатковы дыягназ і мяне адпусцяць. Але на гэта спадзяюцца ўсе. Згадваю някрасаўскае: «Вот приедет барін — барін нас рассудит», але баюся, каб не было, як у яго творы…

***

У нашай палаце бавім час, гуляючы ў карты, расказваючы анекдоты і вясёлыя гісторыі з жыцця. Маем свае прыколы і адметныя жарты. Не спім і смяёмся на ўсю псіхушку аж да 12-і ночы. Замаўкаем і засынаем толькі пасля заўвагі медсястры. А да гэтага прыходзіла і санітарка.

Nina.nn.by

каментаваць

Націсканьне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні

СПЕЦПРОЕКТ2 материала Шура-бура