Публикуем очередную часть историй журналистки Марины Веселухи о пребывании в закрытом женском отделении психиатрической клиники.
Если вы только присоединились к чтению, предлагаем сначала углубиться в предысторию:
Марына Весялуха.
На гадзінніку 7.30. Крык медсястры на ўвесь калідор «Весялууууха!». Куды бегчы? Што адбываецца? Трэба проста памераць ціск. Звычайная працэдура для ўсіх навічкоў: цягам трох дзён. 110/80.
Каля паста Магдалена патрабуе таблеткі ад паносу. Маўляў, напілася ўчора пратэрмінаванай «Фанты». Ад яе моцна пахне тым самым паносам…
— Магдалена! Якая Фанта? Ты ж жарэш усё запар, канечне, будзе панос! — сварыцца медсястра.
— Не, гэта «Фанта»! Відаць, нехта мне яе пашкадаваў.
Баюся ісці ў прыбіральню, мала ці што там нарабіла Магдалена. Але, на шчасце, абышлося.
***
Мне сёння зноў снілася нешта прыемнае — з таго далёкага сапраўднага жыцця. Майго. І я зноў прачнулася і з жахам усвядоміла, што я ў псіхушцы і нават не ведаю, калі мяне могуць выпісаць. Не, лепш больш сюды не трапляць.
Суседка па палаце Лена ідэальна заслала ложак і ўжо другі раз за раніцу пайшла мыцца.
***
Яшчэ і 9 раніцы няма, а да нас ужо двойчы заходзіла Магдалена — прасіла ў Каці банан, а ў мяне — кавалак агурка — «На твар!». Шызафрэнічка Маша, (цяпер ёй 37, а захварэла яна ў 24, калі вучылася на чацвёртым курсе сельгасакадэміі ў Горках — проста аднойчы пачала чуць галасы) просіць у Лены піражкі і мінералку, а Светка — крэм: «Трэба рукі памасажыраваць».
***
Фізічна я сябе адчуваю ўжо досыць добра. А маральна — ніколі не была настолькі слабой і бездапаможнай.
Лена шле некаму праклёны і б’е некага нябачнага нагамі. Шэпча: «Гэтая дзяўчына хоча скрасці мой сшытак… Падохні ад раку… Не смей са мной размаўляць больш! Я не Ісус, не. Я не буду разважаць, як нехта абражаны. Мне кепска без цябе… Усе захацелі мучыцца, як Соф’я. Мучцеся, як я…»
***
Сёння раніцай пабіліся дзве бабкі, надавалі адна адной аплявух за тое, што нехта не там стаў і не так прайшоў па калідоры. А да Магдалены нарэшце прыйшла пляменніца. Яна шчасліва ўсміхаецца і раздае ўсім пячэнне.
— Прынесла курыны рулет, а яго скралі!
— Ужо?
— Ага, сцягнулі з тумбачкі. Я бачыла, да цябе нехта прыходзіў. Ты мяне чым-небудзь пачастуеш?
Расказала гісторыю пра свайго мужыка, якому яна ў гарэлку падсыпала нейкую атруту. Дык у яго зубы павыпадалі, а на грудзях вырасла поўсць — «хоць расчоскай расчэсвай, а валасы жорсткія і тоўстыя — як на лабку!».
***
Яшчэ вельмі раздражняе тое, што хворыя ў любы момант могуць зайсці да цябе ў палату, паглядзець па баках, пастаяць, хістаючыся, і выйсці. Магчыма, паспрабуюць залезці ў тумбачку ў пошуках нечага цікавага ці смачнага.
***
— Оля, кідай цыгарэту! — медсястра заўважыла хворую, якая паліць у прыбіральні. — Курылка ёсць.
— Не пайду туды, там Мураўёва б’ецца!
***
Цыгарэты тут — таксама дэфіцыт. Іх выпрошваюць, выменьваюць, крадуць.
— А ты паліш, Яна?
— Так, але ў мяне мала цыгарэт.
— Давай памяняемся на яблычак.
— Ты мне цыгарэту, а я табе яблык?
— Наадварот.
Працяг будзе.
Nina.nn.by