Проект портала
Рост
08.11.2017 / 16:17
«Да, я в психушке, закрытом женском отделении» — эмоциональный дневник9

Журналистка Марина Веселуха на портале «Здоровые люди» начала публиковать дневник своего пребывания в психиатрической клинике. Сама Марина называет его «психушечным» дневником, где она откровенно описывает наблюдения за соседями по палате и ходом болезни.

С разрешения автора перепечатываем первую часть дневника, где вы можете познакомиться с героями палат №6 и №7. О том, каким образом Марина оказалась в больнице, узнаете из второй части.

Но надо сразу озвучить, на наш взгляд, важный вывод, который журналистка вынесла из всей этой истории: «Это действительно страшно. Но если вы чувствуете, что с вами что-то не так — просите помощи. Если вам говорят «что-то ты не такая» — просите помощи. Как показывает опыт, близкие люди поддержат».

Марина Веселуха.

По этическим причинам имена героев изменены.

 26.10. — 01.11.2017

Медсёстры і санітаркі называюць усіх хворых «дзевачкамі». Гэта выглядае вельмі дзіўна, калі ведаць, што дзевачка тут — гэта і 17-гадовая дзяўчына, і падлетак, і жанчына на 9-м месяцы цяжарнасці, і ўскудлачаная бабуля з адсутным поглядам, і Магдалена (з ёй пазнаёмімся пазней).

— Дзевачкі, ідзём па таблеткі!

— Дзевачкі, пачакайце, порцый хопіць усім, не спяшайцеся!

— Дзевачкі! Ну што гэта за дурдом!

Але ж мы сапраўды ў дурдоме!

Дзень першы

— Нічога не адбываецца! Калі нешта будзе? Пазваніце тату!

Ліля рэзка падхопліваецца, выбягае з палаты, а потым не можа знайсці ў яе ўваход. Валя роўненька расстаўляе тапачкі суседак па палаце, клапатліва накрывае ўсіх, хто спіць, коўдрамі.

Маша, дзяўчынка-інвалід, якой на выгляд 5-6 гадоў (а насамрэч, потым даведваюся, 30), як толькі мама некуды адыходзіць, паўзе праз ложкі, лезе ў маю торбу, дакранаецца да маёй нагі і… аблізвае пальцы. Свае. Я ў жаху прыціскаюся да спінкі ложка. Як засну, яна ж і па мне можа папаўзці!..

Гэта палата №7, адно з самых страшных месцаў лякарні. Тут хворыя, якіх ні на хвіліну нельга пакідаць без нагляду. Страшней толькі палата №6, дзе знаходзіцца больш за дзесяць хворых, а новенькіх, калі не хапае ложкаў, размяшчаюць на кушэтках. Дзверы — празрыстыя, сцены — з вялікімі шклянымі вокнамі. На вокнах, што выходзяць на двор, — рашоткі. За табой увесь час назіраюць і без суправаджэння нават у прыбіральню нельга выйсці.

Так, я ў псіхушцы, закрытым жаночым аддзяленні псіхіятрычнай клінікі.

У жаху заходжу ў прыбіральню. У кабінках няма дзвярэй. У калідоры — хворыя. У выцвілых халатах незразумелага колеру. З ускудлачанымі ці даўно не мытымі валасамі і пустымі вачамі. Яны паўсюль. Шаркаюць, смяюцца, нешта шэпчуць.

Увесь час ходзяць туды-сюды па калідоры. Потым я зразумею, што гэта адзінае месца для шпацыра, бо на вуліцу ў гэту пару года не выпускаюць. Зусім.

***

На шчасце, з палаты назірання мяне хутка пераводзяць у 9-ю. Цяпер на суседніх ложках — шызафрэнічка Люба, якая чуе галасы і ляжыць тут ужо месяц; падлетак Оля, якая не можа запомніць нават самую простую інфармацыю кшталту імёнаў суседак і нумар палаты. Жанчына, якая адмаўляецца есці, увесь час плача і паўтарае: «Што я нарабіла, што я нарабіла!»

 ***

Заходзіла Магдалена, мясцовая бабка-клоўн, якая ляжыць у псіхушцы з мая, прапаноўвала ўсім паваражыць на картах — цыгане навучылі, яшчэ калі была маладая.

А перад адбоем яна зноў зайшла да нас і папрасіла Любу зняць з яе сукенку: самой рукі баляць. Пад сукенкай нават бялізны не было. Так і пайшла ў сваю палату па калідоры.

***

Тут няма мабільных тэлефонаў, стацыянарны — адзін на ўсіх — сродак сувязі са светам. Але патэлефанаваць могуць толькі табе ў спецыяльна прызначаны для гэтага час. Гадзіннік — таксама адзін на ўсіх. Каб даведацца час, трэба прыйсці на пост медсястры.

 ***

У мяне ў руцэ — катэтар пасля кропельніцы. Я дзён сем не ела, таму цяпер «харчуюся» толькі так. Рука баліць, сагнуць яе немагчыма. Нават не ўяўляю, як пераапрануцца ў піжаму. Ды і засынаць страшна…

Nina.nn.by

каментаваць

Націсканьне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні

СПЕЦПРОЕКТ2 материала Шура-бура