Праект партала
Густ «Я тру, ты трэш», «лёс склаЎся так»: інтэрв'ю з дызайнеркай Кацяй Цікота, якая прыдумляе хуліганістыя прынты па-беларуску ФОТЫ14
29.03.2018 / 10:38

Бачылі майкі і байкі, на якіх красуюцца задзірлівыя надпісы «хулі-ганка», «ці ты котка?», «лёс скла Ў ся так», «каханне не атрута», «я тру, ты трэ ш»? Усё гэта прыдумкі Каці Цікота, беларускай дызайнеркі і, дарэчы, расіянкі. Але беларускую мову Каця любіць — у школе мела дзявятку. Кажа, каб вывучыць, асэнсаваць мову, галоўнае — чытаць на ёй. А беларускай класікай дзяўчына ў свой час зачытвалася.

Каця Цікота з сынам Захарам.

Мы пра гэта раскажам падрабязней, а таксама — пра дзяцінства ў беларускай вёсцы і пошукі свайго стылю. І яшчэ дамо парады ад Каці, што надзяваць [а што не надзяваць] і што з чым спалучаць, каб выглядаць густоўна.

«Як усё пачалося? З перабірання мамінай шафы, жадання знайсці там нешта для сябе. Але паколькі практычна нічога не пасавала, даводзілася ўсё перашываць, хоць мне, у прынцыпе, гэта прыносіла задавальненне, — распавядае Каця. — Мама была супраць, казала, што я псую ёй усе рэчы, але я адказвала: «Мам, ты ж усё адно іх не носіш». Яна згаджалася».

Дызайнерка распавядае, што ў іх сям’і была такая фішка: кожны раз, як мама адпраўлялася ў паездку за мяжу, прывозіла для Каці глянцавы часопіс. У Беларусі іх тады асабліва нідзе не было, таму такі прэзент для дзяўчынкі меў вялікую каштоўнасць.

«Я глядзела на мадэлі, спрабавала штосьці паўтарыць, — працягвае дзяўчына. — Гэта быў канец 1990-х, тады ў модзе быў стыль сафары — шмат хакі, пясочныя адценні. Мне таксама хацелася нечага такога, таму знаходзіла падобныя рэчы, перарабляла. Яшчэ падабаўся авангард, чырвоныя колеры. Я да ўсяго вельмі любіла апранаць лялек у дзяцінстве, сама шыла ім сукенкі, прыдумляла прычоскі — карацей, збірала поўны лук».

У школе Каця асабліва не эпатажавала аднакласнікаў і настаўнікаў, насіла больш тое, што пераходзіла па спадчыне ад старэйшых братоў. Шукала цікавыя камбінацыі, спалучэнні — хацелася і ў хлапчуковых рэчах быць дзяўчынкай. Куміра ў свеце моды ў дзяўчыны не было — апраналася так, як хацелася, пад настрой, і ні на каго не раўнялася.

«У мяне ў старэйшых класах фактычна не было такіх сяброў, з якімі я б хацела чымсьці дзяліцца [да 17 гадоў Каця жыла ў вёсцы — Рэд.]. Мне было нецікава стасавацца са сваімі аднакласнікамі. У мяне былі сябры ў Мінску, з якімі мы перапісваліся, сустракаліся. Я прыязджала ў Мінск даволі часта, бачыла іншае жыццё», — распавядае дзяўчына.

Да мас-маркету Каця звярталася, калі былі патрэбныя самыя простыя базавыя рэчы, напрыклад, тыя ж майкі. Усё іншае — перашывалася і перафарбоўвалася.

Натуральна, адных маміных рэчаў не хапала.

«Штосьці даставала з бабулінага куфара, штосьці, калі я ўжо паехала вучыцца ў Мінск, знаходзіла ў сэкандах, — распавядае дызайнерка. — У мяне няма ўнутранага абмежавання, я не саромеюся штосьці ўзяць у сэкандзе. У мяне ёсць іншае. Калі ў рэчы добрая энергетыка, я бяру і працую з ёй. Але нават калі мне рэч вельмі падабаецца, але я адчуваю, што лепш яе не браць у рукі, то я яе не вазьму. У кожнага чалавека ёсць свая энергетыка, яна застаецца ў адзенні, у рэчах. Чаму, напрыклад, нам прыемна насіць маміны кашулі? Чаму цяпер вяртаецца мода насіць бабуліны пасляваенныя сукенкі? Таму што яны прапітаныя надзеяй, любоўю. Мы адчуваем гэтую энергію светлых пачуццяў і цягнемся да гэтых рэчаў. Яны даюць яшчэ больш сіл».

Пра беларускую мову, англа-руска-беларускую трасянку ў прынтах і Беларусь

Каця нарадзілася ў Расіі, у Краснаярскім краі. Кажа, што на радзіме не бывае, але хоча наведаць мясцiны дзяцiнства.

«Я лічу сябе рускай, але мне вельмі падабаецца беларуская мова. Я мяркую, што трэба любіць ці, ва ўсякім разе, з павагай ставіцца да той краіны, у якой ты знаходзішся, калі ты прыезджы. Беларусь — цудоўная гасцінная краіна, — дзеліцца Каця. — Я думаю, што гэта класна, калі людзі могуць самавыяўляцца не толькі за кошт вышыванкі. Хоць, на жаль, нават не ўсе тыя, хто пакупаюць рэчы з вышыванкай, разумеюць значэнне гэтых сімвалаў. А яны могуць паказваць стаўленне да краіны, да мовы».

У Беларусь сям’я Каці прыехала, калі ёй было шэсць гадоў. У школе беларускую мову дзяўчынка вучыла з ахвотай.

«У мяне была дзявятка па беларускай мове, я любіла творы беларускіх пісьменнікаў. Для мяне гэта было проста «ваў», я імі зачытвалася. У мяне ёсць любоў да беларускай мовы. Мне б хацелася, каб людзі не саромеліся гаварыць па-беларуску. Каб па-беларуску гаварылі і тыя, для каго гэтая мова не з’яўляецца роднай, але каму яна падабаецца. Мова — гэта ж таксама наша самавыяўленне. Украінскія, беларускія, рускія словы гучаць па-рознаму, многія сугучныя маюць абсалютна розныя сэнсы. І мне падабаецца гэтая гульня, спалучэнне неспалучальнага, — тлумачыць Каця.

— Хочацца, каб людзі выходзілі за межы, каб разумелі, што ёсць не проста словы, спалучэнні словаў, а пэўны сэнс, унутранае адчуванне мовы. Нават калі ты размаўляш на ёй не часта, усё адно ёсць магчымасць адкрыць мову для сябе і палюбіць. Я спадзяюся, што мае футболкі дапамагаюць людзям адчуць гэта».

Для Каці галоўнае ў вобразе — сам чалавек, яго асоба.

«Калі казаць пра дзяўчат, то для мяне прыкмета добрага густу — сціпласць. Сціпласць у колькасці рэчаў, колькасці аксесуараў. Рэчы мусяць гарманіраваць між сабой. Не павінна быць перабору ў плане аголенага цела. Жаданне падкрэсліць «якая ў мяне класная фігура» не заўсёды бывае да месца. У вобразе галоўнае — сам чалавек, яго ўнутраны стан, яго думкі, тое, што ён хоча трансляваць у соцыум. І ўжо ў залежнасці ад гэтага трэба падбіраць адзенне», — адзначае дызайнерка.

Калі казаць пра колеры, то спалучэнні яна ўспрымае самыя розныя. Сёння ў яе ёсць хіба што адно табу — жоўты і фіялетавы. Проста не падабаецца.

А што падабаецца?

Паліто ці куртка?

Паліто.

Спадніца ці штаны?

Спадніца.

Кароткая ці доўгая?

Доўгая.

Байка ці світшот?

Байка.

Доўгія ці кароткія рукавы?

Доўгія.

Просты сілуэт ці незвычайны?

Просты.

Настасся Роўда

каментаваць

Націсканьне кнопкі «Дадаць каментар» азначае згоду з рэкамендацыямі па абмеркаванні