Традыцыйна кожную нядзелю распытваем беларусак пра пяць любімых рэчаў, якія маюць салідную вагу ў іх жыцці.
Сёння мы зазірнулі ў госці да фларысткі, стваральніцы брэнда kunica.by Інгі Купчыной. Праўда, для многіх Інга — гэта не толькі фея кветак. Дзяўчына вядзе вельмі правакацыйны блог, дзе распавядае пра адносіны, псіхалогію і інтымны бок жыцця. За яе калонкамі сочаць больш як 15 тысяч чалавек, і многія з іх просяць пра асабістыя сустрэчы, на якіх Інга выступае ў якасці сяброўкі-дарадчыцы.
Інга Купчына.
Мой блог існуе, каб падтрымаць жанчын у іх нялёгкай бабскай долі. Медыя навокал прымушаюць нас падстройвацца пад ідэальны вобраз. Вылізаныя карцінкі з часопісаў і тэлебачання прыводзяць да таго, што нашы жанчыны вымушаныя штодзень сядзець у трэнажорках і ісці да псіхолагаў, бо праз сваё «неідэальнае» цела губляюць самаўпэўненасць і ўвогуле не любяць сябе.
У жартаўлівай і нават крыху правакацыйнай форме я спрабую патлумачыць і жанчынам, і мужчынам, што ўсе мы класныя. Праўда, ёсць адно «але». З пасляваенных часоў, калі мужчын засталося мала, мы маем справу з пакаленнем, якое выхоўвалася амаль аднымі маці. Усё гэта вельмі ўкаранілася ў мазгах: жанчыны прызвычаіліся песціць мужчын, бо тых мала, і такім чынам мы самі іх сапсуем — спачатку маці, а потым і жонкі. А я хачу, каб і жанчыны песцілі сябе, каб спакойна маглі сабе дазволіць з’есці пірожнае, напрыклад, — так, быццам гэта апошні кавалак у іх жыцці.
Ёсць і іншы тыпаж жанчын, якія мараць толькі пра тое, каб удала выйсці замуж. Яны разглядаюць мужчыну як апору звонку, як мыліцу, на якую можна абапірацца да канца жыцця. Але гэта не так. Трэба жыць так, каб калі ў цябе выб’юць гэтыя мыліцы, то ты сама не завалілася, бо нічога з сябе не ўяўляеш.
Увогуле я лічу, што ў кожнай жанчыны павінна быць мяска на целе.
Аднойчы я ўсвядоміла: мне без розніцы, якая знешнасць у мужчыны, якое ў яго цела, нос, рот, рукі… Калі мне цікава з ім, ён харызматычны — гэта для мяне сэксуальна. Тое ж самае, значыць, і са мной: я сэксуальная не за кошт свайго цела, а за кошт сваёй галавы.
Мне паступіла шмат прапаноў весці ўласную калонку на розных платформах СМІ. Гэта пры тым, што стыль маіх пастоў вельмі крытыкуюць. Кожны раз я нібыта праходжу праз пад’езд, каля якога на лавачках сядзяць бабулі.
Нашым людзям чамусьці заўсёды лягчэй павучаць іншых, як трэба жыць. Але пачніце з сябе — калі атрымаецца, то мяняйце іншых, колькі заўгодна.
Гэта амаль адзіны інструмент, які выдае, што перад вамі стаіць фларыст.
Я з Оршы, скончыла Акадэмію мастацтваў, нейкі час працавала на беларускім тэлебачанні, вярстала часопісы, рабіла фотапартрэты… Але ў нейкі момант злавіла дэпрэсію, стамілася ад таго, чым займалася раней. Праз трэнінгі па асобасным росце трапіла ў фларыстку. Пасля першых жа заняткаў расплакалася ад таго, наколькі мне гэта спадабалася. І вось ужо два гады сур’ёзна ў гэтай тэме: ствараю букеты сама і выкладаю ў мінскай фларыстычнай школе. Прычым стартанула я вельмі хутка і моцна — у свой час стала адкрыццём года ў фларыстыцы.
Усе думаюць: ну, што тут такога — сабраць букет. Сабраць, можа, і не складана, калі ў цябе ёсць густ. Больш часу займае падрыхтоўка: прыбраць усе лісты, шыпы, правільна падрэзаць, дадаць падкормку…. Апрацоўка кветак — гэта 2-6 гадзін мінімум.
Амаль усе букеты ў нас у Мінску прадаюць прадаўцы кветак, а не фларысты. І гэта праблема. Так, яны ніколі не змогуць сабраць нармальны мужчынскі букет. Мужчынская фларыстыка — гэта асобны кірунак у фларыстыцы, карані якой ідуць з Японіі. Мужчыну нельга прэзентаваць пушысты букет з кустовых руж. Мужчынскія букеты — тыя, якія маюць пэўную форму: выцягнутыя ўверх, трохкутнікі, якія імкнуцца ў вышыню і сімвалізуюць мужчынскі пачатак.
Прыклад правільнага мужчынскага букета.
Сподняй бялізнай цяпер нікога не здзівіш, а я вось адкрыла для сябе стрэпы — іх можна надзяваць на ножкі ці на ўсё цела. Як ні круці, нельга забываць пра сваю сэксуальнасць і жаноцкасць — трэба ўпрыгожваць сябе рознымі нішцячкамі.
У мяне шмат розных стрэпаў. Калі я надзяваю іх, усё адно адчуваю сябе каралевай, нават калі ніхто іншы гэта не ўбачыць. Гэта дае плюс 100 да ўпэўненасці.
Я люблю посуд, а ў маіх руках самы дарагі сэрцу чайнік — ён гліняны, з Кітая і выключна для пуэра. Я вельмі люблю піць чай, захапляюся імі ўжо год і ад сяброў ведаю ўсе нюансы чайных цырымоній.
Чай — гэта альтэрнатыва алкаголю. Ёсць нават такое паняцце — чайны п’яніца. Ад многіх гатункаў можна злавіць розны настрой: чай можа расслабіць, даць энергію, ёсць нават гатункі, якія называюць «хахаха» — яны натхняюць рабіць дзяцей.
Мяне чай вельмі супакойвае — я па характары суцэльны драйв. Раней кожныя два гады мяняла працу, бо хутка губляла цікаўнасць. Чай — адна з нешматлікіх рэчаў, якая мяне змагла ўціхамірыць.
Як кажуць, у кожнай вядзьмаркі павінен быць свой чорны кот. Гэта брытанец Сямён з радаводам, які прыехаў да мяне ажно з Новарасійска.
У нас з ім любоў, прытым што ў мяне алергія на поўсць катоў. Але яго мудрасць важнейшая за мае чыханні і смарканні пасля кантакту. Ён адзіны з гэтай кватэры спазнаў Даа. Яго не кранае нічога, нават нашы ногі, якімі мы можам яго выпадкова зачапіць. Гэта прыклад, як нам усім трэба сябе паводзіць па жыцці.
Кажуць, што жанчыны, якія не рэалізавалі сябе ў сям’і, заводзяць сабе катоў. А я лічу, што катоў, наадварот, заводзяць вельмі моцныя жанчыны.
Я з дзяцінства ненавіджу прыбірацца. Маці, каб неяк прывучыць мяне да парадку, магла вываліць усе рэчы з шафы і прымушаць раскладваць наноў акуратна.
Калі ў маім жыцці з’явіўся Алег, яно змянілася да лепшага. Я доўга думала, як можна назваць пыласос, і вырашыла, што Алег добра характарызуе яго працавітасць.
Алег — гэта тое, чаго не хапае кожнай сучаснай жанчыне. Ты яго ўключаеш — і адпачываеш, ён нерэальна эканоміць час. Ніколі не думала, што дома можа быць столькі бруду: магу ўключаць яго два разы на дзень, а ён усё адно знаходзіць да халеры смецця.
Гутарыла Кацярына Карпіцкая, фота Паўла Аксіновіча