Ці лёгка жыць у беларускіх рэаліях, калі ты не такі, як усе? Паняцце «андрагін» хоць і не новае ў нашым лексіконе, але абсалютна чужое ў нашым жыцці. Пастаянная ўвага і крытыка з боку чужых людзей, якія не прымаюць цябе тым, хто ты ёсць. Андрагін Аляксей Ражкоў з Гомеля з'ехаў у Піцер і пачаў новае жыццё. Гісторыю хлопца распавялі «Моцныя навіны Гомеля».

Лёша Ражкоў нарадзіўся ў Гомелі, але ў раннім узросце пераехаў на выхаванне да бабулі з дзядулем у Добруш. Ужо ў дзяцінстве яго лёгка блыталі з дзяўчынкай. Калі ў дашкольны перыяд на гэтым не рабілі акцэнты, то ўжо ў школе яго знешнасць стала падставай для пераследу, абразаў і зняваг.

Асабліва ўлічваючы, што жыў Лёша ў маленькім гарадку, дзе нікуды не схавацца ад чужой увагі. Але менавіта дзякуючы гэтай «школе выжывання» ён навучыўся выжываць сярод поўнага непрыняцця яго як асобы.

Цяпер Лёша да канца зразумеў сваю палавую прыналежнасць, прыняў сябе як мужчына, і не задумваецца пра аперацыі па змене полу. Ды і гэтыя пытанні даўно сябе вычарпалі. Але яшчэ дзіцём, да 7 гадоў, пра такія рэчы зусім не задумваешся.

Нават калі я быў маленькім, у мяне не было кароткай стрыжкі. Валасы закрывалі вушы. Было шмат момантаў, калі на вуліцы мне казалі: «Дзяўчынка, аддай лапатку». У школе да мяне звярталіся як да хлопчыка, а вось на вуліцы ўва мне бачылі толькі дзяўчынку. Я не разумеў, чаму так адбываецца. Не было ні кніг, ні інтэрнэту, ні людзей, якія б мне гэта патлумачылі. Калі ўжо ў падлеткавым перыядзе, асабліва калі пачалася мода на эма, усе сталі сядзець ва «Укантакце», то паступова прыйшло разуменне, што са мной адбываецца. Хто я і што я. Бо калі я быў маленькі, я думаў, што дзяўчынка. Гуляў у лялькі, пастаянна стасаваўся з дзяўчынкамі. Я ў тым узросце яшчэ не ведаў, у каго якія «прычындалы» ёсць. Не бачыў жа голым нікога».

Але, нягледзячы на тое, што Лёша прызнаў сваю гендарную прыналежнасць як мужчына, пэўная феміннасць у ім ёсць да гэтага часу. Раскошныя дагледжаныя валасы, даўжыня якіх выклікае захапленне і зайздрасць падпісчыкаў у інтэрнэце. А таксама акуратны манікюр, сачыць за якім Лёша не забывае.

«Мне так камфортна. Гэта мая зона камфорту. Гэта як калі б чалавек страціў нагу і стаў непаўнавартасным, так і я. Прыбраць гэта ўсё — і я пачну адчуваць, што са мной нешта не так, чагосьці не хапае. Доўгія валасы ў мяне былі заўсёды, але такія доўгія, як цяпер, з'явілася ў мяне некалькі гадоў таму. І гэта не мяжа. Валасы я даглядаю, як і ўсе, ніякіх асаблівых працэдур не раблю. За пазногцямі сачу. Вось адраслі крыху. Трэба ўжо ехаць асвяжыць манікюр».

Лёша ўспамінае сваё жыццё ў Беларусі з усмешкай. Пра пераезд у культурную сталіцу Расіі ён стаў думаць адразу пасля школы. Паступіўшы ў гомельскі каледж бытавога абслугоўвання, ён некалькі разоў ездзіў у Піцер. Звярнуўшы ўвагу на тое, як там выглядаюць людзі, як яны ставяцца да ўсяго, зразумеў, што гэта якраз той горад, дзе наўрад ці яму зробяць заўвагу наконт яго выгляду.

«Піцерцы вельмі лянівыя. Ім проста лянота рэагаваць на тваю знешнасць. Тут шмат «фрыкаў». Горад вельмі вялікі, пры гэтым свабодны і талерантны. Вядома, у мяне былі выпадкі, калі на вуліцы здараўся канфлікт. Даводзілася біцца. Проста яшчэ са школьнай пары, калі мяне праводзілі дадому цэлым натоўпам, каб пабіць праз знешнасць, я вырашыў, што не трэба маўчаць. Трэба ў адказ сыходзіць у агрэсію. Не трэба паказваць сваю слабасць. Заўсёды трэба выказваць сваё меркаванне. Мяне Беларусь навучыла абараняцца, адстойваць свае правы. Але мяне дастаюць часцей за ўсё толькі хлопцы ў спартыўных касцюмах. Ім, мабыць, больш за ўсё патрэбны».

Па словах Лёшы, літаральна год таму спыніліся пераследы і адкрытыя абразы на яго адрас. «Я мог ісці па вуліцы, а ў след мне крычалі: «Глядзі, якая дурніца ідзе». Але ўсё роўна гэта не параўнаецца з тым, што я перажыў, жывучы ў Добрушы. Цяпер, калі я прыязджаю дадому, стараюся там нават не з'яўляцца. Здымаю кватэру ў Гомелі».

Цяпер засталіся толькі падпісчыкі ў інтэрнэце, якія выступаюць хутчэй як «дарадчыкі» і эксперты, як правільна і лепш жыць, чым пераследнікі. На гэта Лёша заўсёды рэагуе з усмешкай, але прызнаецца: стала надакучваць, што людзі пастаянна цікавяцца яго жыццём. Над адказам на пытанне пра тое, што будзе праз дзесяць гадоў, Лёша вырашыў не задумвацца. Але ёсць некалькі мэтаў, пра якія ён думае ўсё часцей і часцей.

«Мару займацца нерухомасцю. Я ведаю, што трэба з чагосьці пачаць. Хачу зразумець, як прайсці шлях ад продажу кватэр да будаўніцтва. Сабраць каманду, уліцца ў тэму. А яшчэ домік ля мора. Пераехаць туды, дзе цёпла. Можа, нават валасы абрэжу. Але гэта будзе зусім іншая гісторыя».